Post ni related dengan post yang lepas;iaitu masalah kekurangan zat pemakanan di kalangan anak-anak orang asli.Baru-baru ni boss aku sebutkan tentang satu pokok iaitu pokok kacang kelo/kelor/Moringa.Nama saintifik pokok ni ialah Moringa oleifera.
Kita biasa tengok pokok ni,cuma mungkin kita anggap pokok ni semak samun biasa.Tambahan lagi pokok ni cepat membesar.Rupanya pucuk dan buah mudanya boleh dimakan.Biasa orang masak lemak atau buahnya dicampur dalam masakan kari,macam kacang bendi la kot.Di kampung aku tak glemer langsung pokok ni.Aku pernah dengar orang sebut-sebut pucuk kelo,tapi tak tau rupanya macamana.
Disebalik rupanya yang humble,tersimpan khasiat yang banyak.Hampir keseluruhan komponen pokok di ada manfaat.Untuk amaun berat yang sama,pucuk kelo memberikan khasiat seperti berikut:
7 kali Vitamin C daripada Oren
4 kali Vitamin A daripada karot
4 kali kalsium daripada susu
3 kali potassium daripada pisang
2 kali protien daripada yogurt
Hah.Banyak betul benefit dia,tapi kenapa sayuran ni susah jumpa kat market?
Ok,berbalik kepada cerita malnutrition aborigines tadi,apa kata pokok-pokok Moringa oleifera ni ditanam di kampung-kampung orang asli.Lepas tu ajar diorang macamana nak manfaatkan pokok ni.Aku ada suggest benda ni kat wife aku tapi dia kurang faham kot.
Pokok ni free je,tepi-tepi jalan pun banyak.Setakat nak propagate peringkat awal berapa duit je pun.Agak-agak mau ke orang asli mencekik benda ni?Hihihi.Dengan cara ni barangkali berjuta RM dapat dijimatkan setahun atau dana tu boleh digunakan untuk program pembangunan orang asli yang lain.
Tapi itulah,banyak program kerajaan untuk rakyat lebih berbentuk ‘memberi ikan untuk dimakan’ berbanding ‘memberi pancing untuk memancing ikan’.Implementation memang susah,banyak peringkat kena perhalusi.Kerja-kerja murni macam ni kena dipantau betul-betul.Amanah perlu dijaga.
Bekerja untuk rakyat ni sebenarnya mudah sangat nak dapat pahala kalau dilaksanakan dengan integriti yang tinggi.